Kilka dni temu "Rzeczpospolita" wydrukowała ciekawy artykulik o tłumaczeniach encyklik Benedykta XVI na język polski. Otóż pewna pani, która osobiście nie jest katoliczką, wytyka bardzo konkretne błędy w przekładzie ostatniej encykliki na język polski. W obronie tłumaczeń staje szef sekcji polskiej w Sekretariacie Stanu, ks. Paweł Ptasznik, który zasłaniając się autorytetem Teologa Domu Papieskiego, o. Wojciecha Giertycha OP i bliżej nieokreślonych polonistów i korektorów stwierdza, że wszystko jest w porządku. Oczywiście ta zasłona dymna nie zmienia faktu, że to właśnie sekcja polska odpowiada za ten przekład.
Cała ta sytuacja przypomina o tym jak rok temu, 20 grudnia, ks. Ptasznik występował, posługując się autorytetem Stolicy Apostolskiej, w sprawi efemerycznego arcybiskupa warszawskiego Stanisława Wielgusa. Wówczas, w wywiadzie dla Radia Watykańskiego, szef sekcji polskiej stwierdził, że do Rzymu nie dotarły żadne sygnały na temat przeszłości arcybiskupa. Działo się to w trzy miesiące po pierwszych informacjach prasowych na ten temat. Dobrze zorientowani twierdzą, że wiedza na temat zasobów IPN nie była także obca aparatowi Sekretariatu Stanu, a przynajmniej jego ekspozyturze w Warszawie. Ks. Ptasznikowi chodziło pewnie o to, że nie ma w skoroszycie żadnego pisma w tej sprawie, z pieczątką: "wpłynęło dnia...". Musi mu o to chodzić, bo przecież nie wyobrażamy sobie żeby mógł nie mówić prawdy. Prawda?
Przy tamtej okazji ks. Ptasznik zabłysnął jeszcze w jednej roli. Dostarczył nam bowiem „autentycznej” interpretacji przemówienia Benedykta XVI w warszawskiej archikatedrze 25 maja 2006 r. Otóż zdaniem rzymskiego kurialisty Ojciec Święty "wyraźnie i jednoznacznie" odniósł się wówczas do kwestii oskarżania duchownych o współpracę z SB! Kto słyszał to przemówienie i pamięta jego kontekst musi szeroko otwierać oczy ze zdziwienia, bo przecież trudno o lepsze audytorium dla takiego przekazu i o lepsze grono „lustratorów” niż zgromadzone wówczas duchowieństwo warszawskie z żółtymi smyczami na szyi. Odniesienie do lustracji mogło być „Wyraźne i jednoznaczne” tylko dla kogoś kto nie zna tamtego papieskiego przemówienia i dla ks. Ptasznika.
Można powiedzieć, że to wszystko w sumie drobne spawy, które oglądane pojedynczo można łatwo przeoczyć. Ale skoro, jak pisał jeden z komentatorów sprawy sprzed roku „Polak-Rzymianinem, a Rzymianin-Polakiem”, a jednocześnie można czasami uchwycić pewne sytuacje jakby w pięknym kadrze, to wkrótce można będzie pokusić się o jakieś spojrzenie z lotu ptaka.
wtorek, 18 grudnia 2007
czwartek, 13 grudnia 2007
Kardynał Alfons Maria Stickler nie żyje
Wczoraj w wieku 97 lat zmarł kardynał Alfons Maria Stickler SDB. Długoletni profesor prawa kanonicznego i rektor Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego w Rzymie, w latach 1971 - 1983 prefekt Biblioteki Watykańskiej, w latach 1985 - 1988 archiwista i bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego. Prawie 80 lat w zakonie salezjanów (śluby w 1928 r.!), równo 70 lat kapłaństwa.
Jeden z najodważniejszych obrońców nieprzerwanej prawomocności klasycznego rytu rzymskiego. W 1986 r. był członkiem powołanej przez Jana Pawła II komisji dziewięciu kardynałów, którzy orzekli, że klasyczny ryt rzymski nigdy nie został zakazany. Owocem tej opinii było wydanie w 1988 r. przez Jana Pawła II motu proprio Ecclesia Dei normującego obecność klasycznego rytu rzymskiego w Kościele.
sobota, 8 grudnia 2007
Konsystorz 2008? Raczej nie.
Jakoś nie zebraliśmy się do opisanie konsystorza '07 i tym razem po wycieczce w przeszłość zabieramy się na podróż w przyszłość. Aktualnie na 120 kardynałów przed 80 mających prawo wyboru papieża 90 mianował Jan Paweł II, a 30 Benedykt XVI. Jak te proporcje mogą zmienić się w najbliższym czasie?
W przyszłym roku 80 lat kończy trzech kardynałów: Friedrich Wetter, Giacomo Biffi i Peter Seiichi Shirayanagi. Ponieważ Benedykt XVI wydaje się nie mieć skłonności do przekraczania limitu 120 kardynałów elektorów ustalonego przez Pawła VI raczej nie należy się spodziewać konsystorza w przyszłym roku. Oczywiście, czasami kardynałowie umierają przed osiemdziesiątkę (jak ostatnio kard. Hamao), ale trudno spodziewać się, że takie wydarzenia przyniosą jakąś poważną liczbę wakatów.
Czyli konsystorz w 2009 i to prawdopodobnie znów jesienią, bo kolejne trzy miejsca w gronie elektorów zwalniają się do lipca. Kolejny wakat (po prymasie Glempie) powstanie dopiero w grudniu. Oczywiście papież może czekać jeszcze dłużej, bo w 2010 powstanie osiemdziesiątkę przekroczy 11 purpuratów. Na początku 2010 kardynałowie mianowani przez Benedykta XVI osiągną większość w gronie potencjalnych uczestników konklawe. Wszystko to pod warunkiem, że pontyfikat potrwa tak długo, papież będzie miał wtedy 84 lata.
Warto też pamiętać, że Jan Paweł II w ostatnich latach swojego pontyfikatu zupełnie nie przejmował się granicą 120 elektorów. Po konsystorzu w 2003 prawo wyboru papieża miało 135 kardynałów. Jeśli z jakiegoś powodu będzie to potrzebnie, Benedykt XVI pewnie się nie zawaha i kolejnych kardynałów możemy jednak zobaczyć już za rok.
O potencjalnych nazwiskach misie napiszą innym razem, a jest o kim pisać.
W przyszłym roku 80 lat kończy trzech kardynałów: Friedrich Wetter, Giacomo Biffi i Peter Seiichi Shirayanagi. Ponieważ Benedykt XVI wydaje się nie mieć skłonności do przekraczania limitu 120 kardynałów elektorów ustalonego przez Pawła VI raczej nie należy się spodziewać konsystorza w przyszłym roku. Oczywiście, czasami kardynałowie umierają przed osiemdziesiątkę (jak ostatnio kard. Hamao), ale trudno spodziewać się, że takie wydarzenia przyniosą jakąś poważną liczbę wakatów.
Czyli konsystorz w 2009 i to prawdopodobnie znów jesienią, bo kolejne trzy miejsca w gronie elektorów zwalniają się do lipca. Kolejny wakat (po prymasie Glempie) powstanie dopiero w grudniu. Oczywiście papież może czekać jeszcze dłużej, bo w 2010 powstanie osiemdziesiątkę przekroczy 11 purpuratów. Na początku 2010 kardynałowie mianowani przez Benedykta XVI osiągną większość w gronie potencjalnych uczestników konklawe. Wszystko to pod warunkiem, że pontyfikat potrwa tak długo, papież będzie miał wtedy 84 lata.
Warto też pamiętać, że Jan Paweł II w ostatnich latach swojego pontyfikatu zupełnie nie przejmował się granicą 120 elektorów. Po konsystorzu w 2003 prawo wyboru papieża miało 135 kardynałów. Jeśli z jakiegoś powodu będzie to potrzebnie, Benedykt XVI pewnie się nie zawaha i kolejnych kardynałów możemy jednak zobaczyć już za rok.
O potencjalnych nazwiskach misie napiszą innym razem, a jest o kim pisać.
środa, 5 grudnia 2007
Marek Jurek papabile?
W 2005 r. kardynał Ratzinger, na krótko przed konklawe został laureatem nagrody im. Giuseppe Sciacca. Odbierał ją już po wyborze.
W tym roku laureatami są kardynał Bagnasco (o którym pisaliśmy) i były marszałek Sejmu Marek Jurek. Wydaje się, że tylko jeden z nich ma szansę na to aby pójść w ślady Ratzingera.
W tym roku laureatami są kardynał Bagnasco (o którym pisaliśmy) i były marszałek Sejmu Marek Jurek. Wydaje się, że tylko jeden z nich ma szansę na to aby pójść w ślady Ratzingera.
Łódzkie zaległości
Misie w kilku poprzednich postach (tu, tu, i tu) informowały o sprawie wstrzymania celebracji Mszy Św. w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego. Teraz uzupełniamy zaległości.
29 listopada ukazała się następująca depesza Katolickiej Agencji Informacyjnej:
29 listopada ukazała się następująca depesza Katolickiej Agencji Informacyjnej:
Łódzka Kuria Metropolitalna oświadczyła 28 listopada w specjalnym komunikacie, że respektowała i respektuje dokumenty Watykanu i Konferencji Episkopatu Polski na temat Mszy św. Wicekanclerz Kurii ks. Zbigniew Tracz powiedział, że komunikat w tej sprawie wydano w związku z publikacją w gazecie "Polska Dziennik Łódzki".
Napisała ona, że abp Władysław Ziółek zawiesił odprawianie Mszy w rycie trydenckim i nie zgadza się na odprawianie jej w jednym z łódzkich kościołów bez jego akceptacji. Gazeta opisała niedzielną Mszę św., która pierwotnie miała być odprawiona w rycie trydenckim, ale przed jej rozpoczęciem ksiądz wyjaśnił, że musi mieć na to zgodę ordynariusza i odprawił Mszę "posoborową".
"Kuria Metropolitalna Łódzka niniejszym oświadcza, że dokumenty Stolicy Apostolskiej na temat Mszy świętej w formie nadzwyczajnej według Missale Romanum bł. Jana XXIII oraz Wskazania Konferencji Episkopatu Polski dla diecezji polskich w tej sprawie są i będą w Archidiecezji Łódzkiej w całej rozciągłości respektowane" - wyjaśnia w komunikacie kanclerz Kurii ks. Andrzej Dąbrowski. Wyjaśniono, że "niniejszy Komunikat wydaje się w związku z nieprawidłowymi informacjami zamieszczonymi w mediach".
"Nieprawdą jest, że abp Władysław Ziółek wydał decyzję o zawieszeniu mszy w starym, przedsoborowym rycie. Nieprawdą jest również, że metropolita nie zgadza się, by Msza święta w tym rycie odprawiana była w łódzkim kościele św. Józefa" - precyzuje ks. Tracz. Jednocześnie zauważa, że kapłani odprawiający Mszę w nadzwyczajnej formie obrzędu powinni dobrze znać zarówno ją samą, jak i język łaciński. "Kapłani powinni mieć też ministrantów przygotowanych do tej formy Mszy św." - podkreśla ks. Tracz.
"Kuria Metropolitalna Łódzka niniejszym oświadcza, że dokumenty Stolicy Apostolskiej na temat Mszy świętej w formie nadzwyczajnej według Missale Romanum bł. Jana XXIII oraz Wskazania Konferencji Episkopatu Polski dla diecezji polskich w tej sprawie są i będą w Archidiecezji Łódzkiej w całej rozciągłości respektowane" - wyjaśnia w komunikacie kanclerz Kurii ks. Andrzej Dąbrowski. Wyjaśniono, że "niniejszy Komunikat wydaje się w związku z nieprawidłowymi informacjami zamieszczonymi w mediach".
"Nieprawdą jest, że abp Władysław Ziółek wydał decyzję o zawieszeniu mszy w starym, przedsoborowym rycie. Nieprawdą jest również, że metropolita nie zgadza się, by Msza święta w tym rycie odprawiana była w łódzkim kościele św. Józefa" - precyzuje ks. Tracz. Jednocześnie zauważa, że kapłani odprawiający Mszę w nadzwyczajnej formie obrzędu powinni dobrze znać zarówno ją samą, jak i język łaciński. "Kapłani powinni mieć też ministrantów przygotowanych do tej formy Mszy św." - podkreśla ks. Tracz.
Pojawia się oczywiście pytanie, czy w związku z powyższym wierni przybyli 25 listopada do kościoła św. Józefa padli ofiarą zbiorowej halucynacji?
Jak donoszą Misiom ich informatorzy, w najbliższych dniach należy spodziewać się odpowiedzi z łódzkiej kurii na wniosek o zgodę na Mszę Trydencką.
poniedziałek, 3 grudnia 2007
Pell? Zobaczymy
Kontynuując misiowy przegląd kardynałów znajdujących się aktualnie „na fali” dziś zajmiemy się arcybiskupem Sydney Georgem Pellem. Plotki na temat jego roli podczas ostatniego konklawe upublicznił Paul Elie w swoim artykule w The Atlantic Monthly, którego polskie tłumaczenie opublikowała „Rzeczpospolita”. Według Elie’go kard. Pell miał być „szefem kampanii wyborczej” kard. Ratzingera w obszarze angielskojęzycznym.
Nawet bez naruszania tajemnicy konklawe nie jest żadną sensacyjną wiadomością stwierdzenie, że kard. Pell od dawna jest częścią Drużyny Ratzingera. Wystarczy zauważyć, ze w latach 1990-2000, już jako biskup pomocniczy a potem arcybiskup Melbourne jedną nogą cały czas pozostawał w Rzymie pracując w Kongregacji Nauki Wiary.
Po wyborze Benedykta XVI pojawiły się uzasadnione głosy, że to właśnie kard. Pell może objąć zwolnione stanowisko prefekta Kongregacji, którą przez ponad 20 lat kierował nowo wybrany papież. Tymczasem tak się nie stało. Arcybiskup Sydney nie trafił do Kurii Rzymskiej ani na ten ani na inny urząd. Wszystko wyjaśniło się już w sierpniu 2005 kiedy w Kolonii papież ogłosił, że kolejne Światowe Dni Młodzieży odbędą się właśnie w Sydney.
To, że kardynał Pell cały czas znajduje się blisko Benedykta XVI widać było na krótko przed opublikowaniem motu proprio Summorum Pontificum, kiedy w Rzymie papież zaprezentował przygotowany dokument grupie hierarchów z całego świata, w gronie tym oczywiście znalazł się także interesujący nas kardynał z Australii (zdjęcie powyżej).
Nie będzie żadnym zaskoczeniem, jeśli po przyszłorocznych Światowych Dniach Młodzieży kardynał trafi jednak do Rzymu na dłużej. Nie oznacza to, że stolica Australii zostanie osierocona, bowiem kardynał Pell ma całą grupę bardzo zdolnych i kompetentnych wychowanków i współpracowników. Warto zwrócić uwagę na młodego (47 lat) biskupa pomocniczego Sydney Anthony’ego Fishera, dominikanina, bioetyka i autora bardzo solidnych wystąpień.
Misie sądzą, że tak jak o Bagnasco, tak i o Pellu, a w przyszłości także o Fisherze jeszcze wielokrotnie usłyszymy, bo grają w zwycięskiej Drużynie.
Nawet bez naruszania tajemnicy konklawe nie jest żadną sensacyjną wiadomością stwierdzenie, że kard. Pell od dawna jest częścią Drużyny Ratzingera. Wystarczy zauważyć, ze w latach 1990-2000, już jako biskup pomocniczy a potem arcybiskup Melbourne jedną nogą cały czas pozostawał w Rzymie pracując w Kongregacji Nauki Wiary.
Po wyborze Benedykta XVI pojawiły się uzasadnione głosy, że to właśnie kard. Pell może objąć zwolnione stanowisko prefekta Kongregacji, którą przez ponad 20 lat kierował nowo wybrany papież. Tymczasem tak się nie stało. Arcybiskup Sydney nie trafił do Kurii Rzymskiej ani na ten ani na inny urząd. Wszystko wyjaśniło się już w sierpniu 2005 kiedy w Kolonii papież ogłosił, że kolejne Światowe Dni Młodzieży odbędą się właśnie w Sydney.
To, że kardynał Pell cały czas znajduje się blisko Benedykta XVI widać było na krótko przed opublikowaniem motu proprio Summorum Pontificum, kiedy w Rzymie papież zaprezentował przygotowany dokument grupie hierarchów z całego świata, w gronie tym oczywiście znalazł się także interesujący nas kardynał z Australii (zdjęcie powyżej).
Nie będzie żadnym zaskoczeniem, jeśli po przyszłorocznych Światowych Dniach Młodzieży kardynał trafi jednak do Rzymu na dłużej. Nie oznacza to, że stolica Australii zostanie osierocona, bowiem kardynał Pell ma całą grupę bardzo zdolnych i kompetentnych wychowanków i współpracowników. Warto zwrócić uwagę na młodego (47 lat) biskupa pomocniczego Sydney Anthony’ego Fishera, dominikanina, bioetyka i autora bardzo solidnych wystąpień.
Misie sądzą, że tak jak o Bagnasco, tak i o Pellu, a w przyszłości także o Fisherze jeszcze wielokrotnie usłyszymy, bo grają w zwycięskiej Drużynie.
sobota, 1 grudnia 2007
Konsystorz przejściowy
Misie zatrzymują się przy konsystorzu z ubiegłego roku. Dzięki swojej specyfice (o tym poniżej) jest on łatwiejszy do analizy i właśnie na jego tle będziemy potem przyglądać się konsystorzowi tegorocznemu. Tym razem będzie bardziej na zimno i obejdzie się bez demaskatorskiego nastroju poprzedniej notki.
Nominacje kardynalskie są zwykle konsekwencją wcześniejszego objęcia stolicy biskupiej lub urzędu w Kurii Rzymskiej tradycyjnie związanego z godnością kardynalską. Dlatego część nominacji, których dokonuje nowy papież jest bezpośrednią konsekwencją decyzji podjętych przez jego poprzednika.
Oczywiście nominacje kardynalskie nie są do końca automatyczne. Często arcybiskupi na stolicach kardynalskich czekają dłużej niż do najbliższego konsystorza. Kardynałowie Joseph Zen Ze-kiun, Jean-Pierre Ricard, Sean O'Malley i Antonio Cañizares oblęli swoje stolice jeszcze przed ostatnim konsystorzem Jana Pawła II w 2003 r. Najdłużej, bo od 1998, na purpurę czekał kardynał Nicholas Cheong Jin-Suk z Seulu.
W przypadku pierwszych piętnastu kardynałów Benedykta XVI aż dziewięciu z nich otrzymało czerwone kapelusze w związku z nominacjami Jana Pawła II. Tylko o trzech nowych kardynałach, którzy nie ukończyli jeszcze osiemdziesiątego roku życia można powiedzieć że ich nominacje całkowicie opierają się na decyzji nowego papieża, są to kardynałowie Dziwisz, Levada i Urosa Savino. Od tej trójki można spokojnie odjąć także arcybiskupa krakowskiego, którego nominacja także znajduje się w cieniu poprzedniego papieża. Pozostałych trzech nowych kardynałów przekroczyło próg osiemdziesięciu lat życia i ich nominacje nie są związane z zajmowanymi urzędami.
Ciekawe jest porównanie pierwszego konsystorza Benedykta XVI z pierwszym konsystorzem Jana Pawła II. Oba odbyły się w pierwszym roku pontyfikatu, na obu papieże mianowali 15 kardynałów. Żaden z kardynałów mianowanych przez Jana Pawła II w 1979 nie przekroczył 80 roku życia.
O zaufaniu papieża do poszczególnych kardynałów można wnioskować nie tylko z samych nominacji, ale także z późniejszego przyporządkowania do kongregacji, ponieważ kardynałowie spoza Kurii Rzymskiej uzyskują swoje miejsce w poszczególnych dykasterich. Warto więc zauważyć, że spośród nowych kardynałów do Kongregacji Doktryny Wiary trafili kardynałowie Antonio Cañizares z Toledo i Jean-Pierre Ricard z Bordeaux. Ci sami kardynałowie, razem z kardynałem Levadą trafili także do komisji Ecclesia Dei. Do Kongregacji Kultu Bożego i dyscypliny sakramentów trafił kardynał Zen z Hong Kongu. Kardynał Sean O'Malley z Bostonu trafił do Kongregacji ds. Duchowieństwa i Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego (sam kardynał jest kapucynem).
Nominacje kardynalskie są zwykle konsekwencją wcześniejszego objęcia stolicy biskupiej lub urzędu w Kurii Rzymskiej tradycyjnie związanego z godnością kardynalską. Dlatego część nominacji, których dokonuje nowy papież jest bezpośrednią konsekwencją decyzji podjętych przez jego poprzednika.
Oczywiście nominacje kardynalskie nie są do końca automatyczne. Często arcybiskupi na stolicach kardynalskich czekają dłużej niż do najbliższego konsystorza. Kardynałowie Joseph Zen Ze-kiun, Jean-Pierre Ricard, Sean O'Malley i Antonio Cañizares oblęli swoje stolice jeszcze przed ostatnim konsystorzem Jana Pawła II w 2003 r. Najdłużej, bo od 1998, na purpurę czekał kardynał Nicholas Cheong Jin-Suk z Seulu.
W przypadku pierwszych piętnastu kardynałów Benedykta XVI aż dziewięciu z nich otrzymało czerwone kapelusze w związku z nominacjami Jana Pawła II. Tylko o trzech nowych kardynałach, którzy nie ukończyli jeszcze osiemdziesiątego roku życia można powiedzieć że ich nominacje całkowicie opierają się na decyzji nowego papieża, są to kardynałowie Dziwisz, Levada i Urosa Savino. Od tej trójki można spokojnie odjąć także arcybiskupa krakowskiego, którego nominacja także znajduje się w cieniu poprzedniego papieża. Pozostałych trzech nowych kardynałów przekroczyło próg osiemdziesięciu lat życia i ich nominacje nie są związane z zajmowanymi urzędami.
Ciekawe jest porównanie pierwszego konsystorza Benedykta XVI z pierwszym konsystorzem Jana Pawła II. Oba odbyły się w pierwszym roku pontyfikatu, na obu papieże mianowali 15 kardynałów. Żaden z kardynałów mianowanych przez Jana Pawła II w 1979 nie przekroczył 80 roku życia.
O zaufaniu papieża do poszczególnych kardynałów można wnioskować nie tylko z samych nominacji, ale także z późniejszego przyporządkowania do kongregacji, ponieważ kardynałowie spoza Kurii Rzymskiej uzyskują swoje miejsce w poszczególnych dykasterich. Warto więc zauważyć, że spośród nowych kardynałów do Kongregacji Doktryny Wiary trafili kardynałowie Antonio Cañizares z Toledo i Jean-Pierre Ricard z Bordeaux. Ci sami kardynałowie, razem z kardynałem Levadą trafili także do komisji Ecclesia Dei. Do Kongregacji Kultu Bożego i dyscypliny sakramentów trafił kardynał Zen z Hong Kongu. Kardynał Sean O'Malley z Bostonu trafił do Kongregacji ds. Duchowieństwa i Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego (sam kardynał jest kapucynem).
Subskrybuj:
Posty (Atom)